Παίρνοντας σαν δεδομένο ότι η Γέννηση είναι μια εντελώς τυχαία Συγκυρία και ο Θάνατος μία Βεβαιότητα, Αναρωτιέμαι σοβαρά Γιατί να πρέπει στην Διαδρομή της Ζωής να Εγκαταλείπουμε την Παιδική μας ΤρέΛΛα???
Αυτή την απίστευτη ΤρέΛΛα που χαρίζει η Ξέγνοιαστη Παιδική Ανεμελιά…
Αυτήν που παραμένει Ανέγγιχτη από Κίνδυνους, Συνέπειες, Υποχρεώσεις, Κοινωνικά Όρια, Ταμπέλες και Συμβάσεις…
Αυτήν που Αγρυπνά Χαμογελώντας…
Αυτήν την Αθεράπευτα Ρομαντική από την Καθαρότητα της Ψυχής…
Αυτήν που Αλύτρωτη με Πάθος τα Όνειρα Ζει…
Αυτήν που μόνιμα το Ανέφικτο Λαχταρά…
Αυτή την ΤρέΛΛα που Τσαλαβουτά χωρίς δεύτερη σκέψη στις Λάσπες, που Πηδάει στο κενό χωρίς προστασία, Ζει δίχως Αύριο, Τσαλακώνεται δίχως ενδοιασμούς…
Η Ζωή θέλει ΤρέΛΛα. πολλή ΤρέΛΛα για να σου δοθεί!!!!
Θέλει οι Ιστορίες Σου να έχουν αποκτήσει Ράμματα….
Θέλει τα Αισθήματα Σου να έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην Ψυχή και στο Κορμί…
Θέλει τα Σημάδια της να ανιχνεύονται και στα Σκοτάδια…
Θέλει η Διαδρομή Σου να έχει Σχολιαστεί και να Μιλάνε για Σένα…
Θέλει να πέφτεις Επτά και να Σηκώνεσαι Οκτώ δίχως Σκέψη…
Θέλει να Ζεις πάντα σαν Πεντάχρονο και να απολαμβάνεις την κάθε της Στιγμή….όπως τα Παιδιά το Παγωτό!!!!
Το μόνο ΑντίΔοτο!!!
