PAPADIAMANTIS
Wo-Man

Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη, γυναίκες του Τότε..του Τώρα…του Πάντα…

Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη, γυναίκες του Τότε..του Τώρα…του Πάντα…

Έτος 1903…

Μοναχικές, δυναμικές, καταπονημένες από την φύση, την μοίρα, την ζωή που τους δόθηκε μα δε τους χαρίστηκε!!! Ηλικιωμένες και Νεαρές, Μάνες αξιωμένες αρσενικών παιδιών που παρκάρουν τις ζωές τους σε άλλες ηπείρους, Μάνες άμοιρων κοριτσιών, Γυναίκες και Κόρες ξενιτεμένων ναυτικών, χαμένων ανδρών, λησμονημένων επιθυμιών, πλάσματα που τα αγρίεψαν…τα αντρείεψαν οι κακουχίες και η δύσκολη και ερημωμένη επιβίωση, Γιαγιάδες μωρών που στέρεψαν το φαγητό τους να χορτάσουν τα παιδιά και τα εγγόνια…που συμμαχούν για να κερδίσουν την επιβίωση, το παρόν και το μέλλον των γενών τους, των γενών των θυγατέρων τους, αποτελούν το δραματουργικό καμβά της λιτής και απέριττης σκηνικής δημιουργίας με αρωγό το δημοτικό τραγούδι, την Ελληνική παράδοση και Λαογραφία, μαζί και το θρησκευτικό πνεύμα του συγγραφέα. Οι Ίδιες γυναίκες με ίδιους πόνους αλλά στα θηλυκά δεν χαρίζουν χάρη, σκοτώνουν και σκοτώνονται για χάρη των Ανδρών, με αποκορύφωμα τη «γραία» Φραγκογιαννού-Φόνισσα, γυναίκα-ηρωίδα που φτάνει να σκοτώσει για να χαρίσει ζωή και γίνεται δολοφόνος για να ακουμπήσει την αγιοσύνη και την αγνότητα του Θεού, θύτης και θύμα στη διαχρονική ανθρώπινη περιπέτεια.

Η Παπαδιαμαντική δημιουργία αναδύεται ανάμεσα στις μελωδίες των Χριστουγέννων που μπλέκονται και μπερδεύονται με το πένθιμο πνεύμα της Σταύρωσης…όπως ακριβώς η χαρά της γέννας συναντιέται κρυφά με το πόνο του θανάτου. Η μαγεία και η δεισιδαιμονία διασταυρώνονται τη θρησκοληψία και την προκατάληψη…μέσα από κουφάρια Γυναικών πεταμένα σε κάποιο λησμονημένο νησί της Ελλάδας.

Μια δύσκολη εποχή τότε που ακουμπά σε πολλά ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας… ξεπερασμένοι πόνοι ριζωμένοι στα πρόσωπα και τα κορμιά των γυναικών…..
Ένα μεγάλο χειροκρότημα σε άξιες ηθοποιούς που μας παρέσυραν…

Αφήστε μια απάντηση