Ήταν πάντα Γιορτή…
Γιορτή στο Πλάσμα αυτό που αντέχει να γεννάει, να μεγαλώνει, να δημιουργεί παραμελώντας τον εαυτό της και βάζοντας τον πάντα σε δεύτερη μοίρα…
Πίσω από έναν σύντροφο, πίσω από παιδιά, πίσω από γονείς…
Ήταν και για αυτήν Γιορτή γιατί ήξερε ότι αναγνωρίζεται η Θυσία της.
Σήμερα όμως είναι διαφορετικά,
Η Γιορτή ματωμένη με το ίδιο της το αίμα…
Το αίμα των Παιδιών που γέννησε, που ανάθρεψε με θυσίες, παρέδωσε στο κράτος Πολίτες…και αυτό όχι μόνο δεν τα προστάτεψε, αλλά τα ξεπούλησε δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό!
Χρόνια τώρα η ίδια Ιστορία…
Χάνονται τα Παιδιά της και η ζωή συνεχίζεται χωρίς να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι…
Της τα σκοτώνει το ίδιο το κράτος… όταν δεν επιτάσσει την τιμωρία αυτών που έφτιαξαν, είτε είναι τρένα, είτε στρατός, είτε παράνομοι μετανάστες, είτε κακοτεχνίες,κλπ.
Δε φτάνει ” μια συγγνώμη” …
Δεν είναι ικανή μια λέξη να καλύψει την Ανθρώπινη Απώλεια!
Τα λόγια φεύγουν μαζί με το αέρα…
Πράξεις και είναι πάλι λίγες γιατί οι Άνθρωποι που χάθηκαν δεν γυρνούν…και όσοι δικοί τους μένουν πίσω…ζωντανοί νεκροί…
8 Μαρτίου και αντί για Γέλια, Γυναικεία Ουρλιαχτά ακούγονται παντού…
Μη επιτρέπουμε άλλο την Ατιμωρησία γιατί δεν αλλάζει τίποτα…
Άλλωστε αν δεν τιμωρείται το λάθος…τι αξία έχει το σωστό;
8 Μαρτίου σήμερα και η Γιορτή της Γυναίκας μες το Πένθος…
08
Μαρ
